× از غروب خورشید که بگذریم،به طلوع حقیقت نزدیک می شویم و این نزدیکی،مارا تا نوری می برد که تاکنون هرگز به خاموشی نگراییده است.نوری که حقیقت را با همه زشتی و زیبایی هایش به ما نشان خواهد داد،و((دیوانه))یکی از همین حقایق است که زشت بودنش ،زیبایی ابدی اش رااز پیش چشمان ما ربوده است.به راستی که ((دیوانه نزدیک ترین شخص به خداست و دیوانگی،مرزی است بین انسان و خدا.)) اما افسوس که من دیوانه نیستم.

آدرس وبلاگ من

fact.goohardasht.com

آدرس صفحه گوهردشت من

goohardasht.com/iceberg

لیست دوستان

sobhan

parvaneh

♂→@r@sh←♀

arad

marjan

negin

elnaziii

sara

nima

mana

maryam

meysam

samin

mohammad

meysamمشاهده تمام دوستان

گروهای عضو شده

همه طرفداراي استقلال بيان تو

استقلالي ها

meysam مشاهده تمام گروهاي

وقتی�اندوهم�به�دنیا�آمد

وقتی اندوهم به دنیا آمد،از او به دقت پرستاری کردم،و با عشق و دلسوزی به مراقبت از او پرداختم.

و اندوهم،چونان زندگان دیگر رشد کرد،نیرومند و زیبا و سرشار از شوری شگفت انگیز.

وما،اندوهم و من،یکدیگر را دوست می داشتیم و به جهان اطرافمان عشق می ورزیدیم،زیرا اندوه،قلبی مهربان داشت و درون من ،با اندوه مهربان بود.

و وقتی ما،اندوهم و من،با هم حرف می زدیم ،روزهایمان بال می گشود و شب هایمان از رویاها پر می شد،زیرا اندوه،زبانی فصیح داشت و درون من ،با اندوه به فصاحت سخن می گفت.

و وقتی ما ،اندوهم و من،آواز می خواندیم،همسایگان بر پنجره هایشان می نشستند و گوش فرا می دادند،زیرا آوازمان چون دریا عمیق بود و طنین صدایمان از خاطران شگفت ،سرشار.

و وقتی ما،اندوهم و من،با هم قدم می زدیم ،مردم با چشمانی مهربان به ما خیره می شدند و با کلماتی بسیار شیرین و نغز زمزمه می کردند.و در این میان،کسانی نیز بودند که با حسادت به ما نگاه می کردند زیرا اندوه،شریف بود و من به اندوه افتخار می کردم.

امّا اندوهم مرد،مثل همه زندگان دیگر .و من تنها بودم ،در اندیشه و تفکر خود.

و اکنون وقتی سخن می گویم،کلماتم به سنگینی در گوش هایم فرو می افتد.

و هنگامی که ترانه هایم را می خوانم ،همسایگانم برای شنیدن نمی آیند.

و وقتی در خیابان راه می روم هیچ کس به من نگاه نمی کند.

فقط در خواب ُصدایی می شنوم که با غم و افسوس می گوید

این جا مردی خفته که اندوهش مرده است